Do stworzenia tego posta zainspirował mnie synek moje bliskiej koleżanki. 6-letni chłopczyk o ogromnych zainteresowaniach motoryzacją. Charakteryzował się wiedzą z dziedziny motoryzacji jaką nie pogardziłby żaden z dyplomowanych mechaników samochodowych. Chłopczyk ma ogromny problem z komunikacją obustronną. Ciężko jest z nim nawiązać kontakt, wejść w jakąkolwiek dyskusję. Bardzo boi się ciemności, oraz ciasnych pomieszczeń.Początkowo podejrzewałyśmy autyzm. jednak szereg testów go wykluczył, ponieważ jedynym kryterium jakie spełniał, było szeregowe układanie aut. Wgłębiłyśmy się we wszelaką literaturę dotyczącą zaburzeń psychicznych. W końcu dotarłyśmy do informacji dotyczących stosunkowo nowej jednostki chorobowej jaka jest ZESPÓŁ ASPERGERA. Dziś chłopiec uczęszcza ze swoimi rodzicami na różne rodzaje terapii. Jednak najbardziej efektywną jest Terapia behawioralna. Ten rodzaj terapii pomaga nam w zwalczeniu niepożądanego zachowania u Bartusia, takich jak fobie ciasnych pomieszczeń, ciemności, czy fiksacje. Jest to bardzo bliski mi aktualnie temat, dlatego postanowiłam się nim podzielić. Zapraszam do zapoznania się z informacjami:)
Terapia behawioralna została opracowana w oparciu o prawa uczenia się, zwłaszcza zasady warunkowania. Wywodzi się z behawioryzmu.
Opiera się ona na technikach treningowych, takich jak np. trening relaksacji, wykorzystywany w systematycznej desensytyzacji (odwrażliwianiu) pomocnej w leczeniu fobii, czy trening asertywności.
W psychoterapii behawioralnej wykorzystuje się także technikę Float REST, polegającą na ograniczeniu stymulacji środowiskowej.
Psychoterapia behawioralna skupia się wyłącznie na zachowaniu człowieka, jako jego naturalnej reakcji na wpływy otoczenia. Ważne jest
tu i teraz, natomiast nieistotne są wydarzenia z przeszłości.
Pomoc w zmianie niepożądanego zachowania odbywa się bez analizy jego nieświadomych przyczyn, których istnienia behawioryzm nie uznaje. Terapeuta
w tym rodzaju psychoterapii pełni funkcję aktywną i dyrektywną -
wyjaśnia, proponuje, doradza, wspiera, motywuje i wyznacza zadania.
Pacjent natomiast jest kimś w rodzaju ucznia - oczekuje się od niego
przede wszystkim gotowości do aktywnych zmian.
RODZAJE TERAPII BEHAWIORALNEJ:
1. terapia racjonalno-emotywna -
Alberta Elisa
- podstawą terapii jest odkrywanie nieracjonalnych przekonań, które
mogą prowadzić do negatywnych emocji oraz na zastępowaniu tych przekonań
na te bardziej produktywne i racjonalne.
2. terapia poznawcza -
Aarona Becka
- podstawą terapii jest identyfikacja automatycznych myśli, budzących
lęk doznań somatycznych oraz na uczeniu pacjenta korygowania błędów
logicznych w tych automatycznych myślach
3. metoda autoinstrukcji -
Donalda Meichenbauma
- podstawą tej metody jest stwierdzenie, iż osoby znajdujące się w
sytuacjach trudnych prowadzą ze sobą wewnętrzny dialog pobudzający do
działań konstruktywnych lub ochrony własnego „ja”, bądź wyzwalający lęk
i powodujący dezorganizację działania.
4. koncepcja D. M. Clarka -
David M. Clark - podstawą tej koncepcji jest przekonanie, iż zespół paniki wynika z błędnej interpretacji doznań cielesnych
FAZY TERAPII:
1.Diagnostyczna - przeprowadzenie wywiadu, zidentyfikowanie zaburzenia,
ustalenie sposobu ukształtowania się zaburzenia oraz poziomu motywacji
pacjenta do zmiany.
2. Wzbudzanie motywacji - polega na wzbudzeniu w pacjencie pozytywnych oczekiwań
wobec leczenia a także doprowadzenie pacjenta do przejęcia
odpowiedzialności za psychoterapię.
3. Zastosowanie określonej procedury terapeutycznej.
4. utrwalania zmian powstałych podczas psychoterapii - ustalenie zadań,
które pacjent wykonuje sam bądź przy pomocy członków rodziny mające
utrwalić pożądane zachowania.
BIBLIOGRAFIA:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Psychoterapia_behawioralna
